Sofie Braeckman rijdt met de schoolbus

“Ik mocht bij Sylvae op gesprek komen, en er werd mij gevraagd wat ik graag zou doen. En dat was natuurlijk: schoolkinderen vervoeren. Maar op dat moment waren er geen schoolritten beschikbaar. Wat ik wel kon doen, was arbeiders vervoeren naar de Audi-fabriek. Ik had nog nooit in Brussel gereden, maar ik dacht: ik probeer het! Ik mocht vrij snel aan het stuur zitten van een grote bus. Dat verraste mij enorm: je krijgt hier zoveel vertrouwen.

Ondertussen doe ik wel schoolritten. Ik rijd met een Sprinter voor een school in Gent. Nu staat die voor mijn deur. Ik stap uit mijn huis de bus in, en ik ben op mijn werk.”

“Elke dag pik ik eerst een begeleider op aan de school. En dan doen we onze toer om de kindjes op te halen. Ik heb altijd al supertoffe begeleiders gehad, we hebben zoveel plezier. En de kindjes kennen mij natuurlijk ook!

Momenteel vervoer ik kindjes met een mentale beperking en ook al praten ze niet veel, je ziet dat ze mij kennen. Ze hebben langzaam maar zeker de bus leren kennen en de knuffels die ik aan boord heb. Die kinderen zijn merkbaar veranderd, ze komen nu ‘s ochtends naar de bus gelopen.

En de ouders zijn ook zo dankbaar en vriendelijk. Een van hen kent praktisch geen woord Nederlands, maar ik maak mij toch verstaanbaar: ‘tot Monday!’, zeg ik dan. Dan lachen we.”

“Ik zeg tegen iedereen: ‘word buschauffeur, da’s de job van uw leven!’. Ik hoop dat ik dit tot aan mijn pensioen kan doen. Ik krijg af en toe aanbiedingen voor andere jobs als kokkin of als chauffeur. Maar ik werk hier zo graag.

En ik woon hier ook vlakbij. Sylvae heeft zijn eigen garage. Als er ’s morgens een lampje springt in mijn bus, dan wordt dat hier direct verholpen. Heb ik nieuwe ruitenwissers nodig, hop – die worden direct vervangen. Sta ik ergens in panne, dan komt er iemand van de garage naar mij toe. Zo’n luxe!

Ja, zolang Sylvae mij ritten geeft, ga ik nergens anders naartoe. Hier werken als buschauffeur: da’s echt de job van mijn leven.”