Sofie Braeckman rijdt met de schoolbus
Ik ben lang kokkin geweest op een school. Ik kookte daar elke dag vers, runde de keuken zoals ik wilde. Voor ik daar aan de slag ging, had de directeur mij gevraagd of ik ook met de schoolbus kon rijden. Ik zag dat zitten, dus nog voor de start van het schooljaar in 2003 haalde ik mijn rijbewijs D.
In 2019 kreeg ik het nieuws dat de school een cateraar ging inhuren. Ik moest dus op zoek naar iets anders… Aanbiedingen voor koks waren er genoeg, maar werken in een gewoon restaurant: nee, dat zag ik niet zitten. Ik reed heel graag met de schoolbus en ik besliste om in die richting te zoeken. Ik heb gewoon de telefoon genomen en gebeld naar Sylvae.
Direct op mijn werk
“Ik mocht bij Sylvae op gesprek komen, en er werd mij gevraagd wat ik graag zou doen. En dat was natuurlijk: schoolkinderen vervoeren. Maar op dat moment waren er geen schoolritten beschikbaar. Wat ik wel kon doen, was arbeiders vervoeren naar de Audi-fabriek. Ik had nog nooit in Brussel gereden, maar ik dacht: ik probeer het! Ik mocht vrij snel aan het stuur zitten van een grote bus. Dat verraste mij enorm: je krijgt hier zoveel vertrouwen.
Ondertussen doe ik wel schoolritten. Ik rijd met een Sprinter voor een school in Gent. Nu staat die voor mijn deur. Ik stap uit mijn huis de bus in, en ik ben op mijn werk.”
‘Tot Monday!’
“Elke dag pik ik eerst een begeleider op aan de school. En dan doen we onze toer om de kindjes op te halen. Ik heb altijd al supertoffe begeleiders gehad, we hebben zoveel plezier. En de kindjes kennen mij natuurlijk ook!
Momenteel vervoer ik kindjes met een mentale beperking en ook al praten ze niet veel, je ziet dat ze mij kennen. Ze hebben langzaam maar zeker de bus leren kennen en de knuffels die ik aan boord heb. Die kinderen zijn merkbaar veranderd, ze komen nu ‘s ochtends naar de bus gelopen.
En de ouders zijn ook zo dankbaar en vriendelijk. Een van hen kent praktisch geen woord Nederlands, maar ik maak mij toch verstaanbaar: ‘tot Monday!’, zeg ik dan. Dan lachen we.”
De job van mijn leven
“Ik zeg tegen iedereen: ‘word buschauffeur, da’s de job van uw leven!’. Ik hoop dat ik dit tot aan mijn pensioen kan doen. Ik krijg af en toe aanbiedingen voor andere jobs als kokkin of als chauffeur. Maar ik werk hier zo graag.
En ik woon hier ook vlakbij. Sylvae heeft zijn eigen garage. Als er ’s morgens een lampje springt in mijn bus, dan wordt dat hier direct verholpen. Heb ik nieuwe ruitenwissers nodig, hop – die worden direct vervangen. Sta ik ergens in panne, dan komt er iemand van de garage naar mij toe. Zo’n luxe!
Ja, zolang Sylvae mij ritten geeft, ga ik nergens anders naartoe. Hier werken als buschauffeur: da’s echt de job van mijn leven.”
Momenteel vervoer ik kindjes met een mentale beperking. Ze praten niet veel, maar je ziet dat ze mij kennen.
